17.06.2020 SPOTKANIA Z TWÓRCZOŚCIĄ NAUCZYCIELI
Kilka tygodni temu mieliśmy przyjemność poznać twórczość Pana Henryka, który powierzył nam swój tomik wierszy. Przedstawiliśmy Państwu kilka z nich.
Dzisiaj proponujemy lekturę pozostałych.
Dziękujemy za podjęcie naszego zaproszenia do dzielenia się wrażliwością i emocjami.
„Sen...”
Znowu mi się śniła, znowu mnie dręczyła,
Tak mnie męczy już czas jakiś,
Nie chce odejść, daje znaki,
Znaki ciemne, niewyraźne,
Grzeszne, brudne i niezgrabne.
„Lustro”
Przed chwilą stanąłem przed lustrem,
Po twarzy spłynęła mi łza...
...teraz już wiem, że życie uchodzi jak mgła.
Mam do siebie żal......
Nie umiem dawać szczęścia innym....
...a tylko jak tego się nauczę, będę szczęśliwy.
Pragnienie bycia szczęśliwym chyba mnie przerasta,
Uginam się pod tym ciężarem, gasnę, odchodzę,
Jestem jak bezbronna niewiasta.
Lustro jest wyrocznią.....
Wszystko Ci powie! Na twarzy znajomej,
Znajdziesz ból, pustkę zmieszaną z nałogiem.
Z nałogiem, co zwie się marzeniem.
Tak pięknym, szalonym,
Niosącym ciszę, radość, spokój i ukojenie.
„28 Powstań”
Upadłeś na ziemię, boisz się podnieść,
Czujesz lęk, ból i zdumienie.
Unieś, więc najpierw troszeczkę swą głowę,
Zobaczysz w oddali Boga, który zaprosi Cię z chęcią na rozmowę.
„Jesteś w końcu mój synu!
Czekałem na Ciebie, wiedziałem, że znajdziesz drogę,
A ja znajdę czas na rozmowę” – tak Ci powie.
Zgrzeszyłem mój Panie, wstydzę się tego i strasznie się boję
„Boisz się, że Ci nie wybaczę? Nie bój się synu –
Nie wybacza tylko człowiek” – odpowie.
„Dlaczego 28?”
Dlaczego ktoś stworzył początek i koniec?
Dlaczego Romeo przebywał akurat w Weronie?
Dlaczego od zawsze białe jest białe?
Dlaczego czarne było, jest i będzie zawsze czarne?
Dlaczego tak rzadko wygrywasz?
Dlaczego nigdy nic nie zdobywasz?
Dlaczego nie możesz się podnieść?
Dlaczego nie wierzysz w ironie?
Dlaczego uważasz żeś mądry?
Dlaczego jesteś tak głupi?
Dlaczego nie chcesz wybaczać?
Dlaczego nie chcesz zapomnieć?
Dlaczego przegrałeś tę bitwę?
Dlaczego przegrałeś tę wojnę?
Dlaczego Twe słońce świeci tak szaro?
Dlaczego nie zginiesz ofiaro?
Dlaczego ktoś może być pusty jak dzban?
Dlaczego nie zabijesz go sam?
Dlaczego jak kochasz to serce Cię boli?
Dlaczego w tym sercu znalazłeś już tyle soli?
Dlaczego nie powiesz dobranoc?
Dlaczego przychodzisz na noc?
Dlaczego nie wiesz, co znaczy, „dlaczego”?
Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?
No powiedz, Dlaczego?
„Zwrotki”
Dwa wiersze, dziesięć zwrotek.
To dużo czy mało?
Piszę póki mogę i mam ochotę.
Za oknem ciemno,
to prawie tak samo
jak w moim sercu i duszy.
Zgubiłem znów wątek….
Czy moje rozliczenie z pomocą kartki i pióra,
to jest coś mądrego,
czy totalna bzdura?
Zapewne nikt i tak tego nie zrozumie
Bo po co?
Może nie każdy to umie.
Ale na pewno każdy ma marzenia.
Ja też je mam.
Na dziś na jutro na najbliższy czas…
Tylko czy starczy mi sił.
by je zrealizować,
a nie tak po prostu je do kieszeni schować.
Jak te dzisiejsze wiersze…
„Powrót”
Sięgnąłem po długopis i zacząłem pisać.
Tylko o czym?
O zmarnowanym życiu czy o swoim gniciu?
O miłości co już była, czy może o tej,
co dopiero niedawno w mojej głowie się pojawiła?
O braku wolności, o marzeniach,
o dzieciach, pracy,
czy tych codziennych upodleniach?
O bólu w mięśniach?
Czy o bólu duszy?
Właściwie nieważne,
to przecież i tak się kiedyś wszystko wykruszy…
„Trab”
To skrót od kogoś lub czegoś.
Od kogoś bliskiego…
A zarazem tak mocno oddalonego.
Mam żal, ale czy słuszny?
Przecież zasłużyłem sobie swoim niebyciem,
na pogardę z jego strony!
Bo kim ja mogę dla niego być?
Nic nie umiem, nic nie mam, wyglądam źle,
A czasami się po prostu się na niego wydzieram!
Tylko, że ja bym chciał,
by on kiedyś w końcu zrozumiał,
że jest dla mnie WAŻNY…
… i pragnę jego szczęścia bardziej niż swojego…
Jeszcze raz gratulujemy. Zapraszamy do dzielenia się własną twórczością.
Pracownicy Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Pasłęku
10.06.2020 Odkryj swój potencjał zawodowy grając w Tajemnice Aeropolis
Gra Tajemnice Aeropolis znana również pod nazwą TalentGame to gra edukacyjno-diagnostyczna skierowana do odbiorców w wieku od 7 do 18 lat. Celem gry jest określenie predyspozycji i zainteresowań zawodowych gracza. Fabuła TalentGame opiera się na motywie poszukiwania zaginionego ojca, który przebywa w tajemniczej krainie w chmurach - Aeropolis. Podniebne królestwo składa się z sześciu wysp, które rządzą się własnymi prawami. Mieszkańcy poszczególnych polis-wysp prowadzą odmienny tryb życia, który związany jest z ich preferowanymi wartościami, zainteresowaniami i aktywnościami. Każda wyspa reprezentuje inną grupę zawodową. W trakcie gry od czasu do czasu pojawiają się zadania do wykonania – mini testy, które mają formę zabawy. Przygoda z grą trwa około 3 godzin. Ważne jest, że nie trzeba jej zakończyć podczas jednej sesji, bo wyniki można zapisywać, a grę kontynuować w dogodnym czasie. Gra kończy się raportem. Opisuje on mocne strony i prawdopodobne talenty gracza oraz jego kompetencje społeczne. Mini testy badają myślenie analityczne, pamięć, uwagę, wyobraźnię przestrzenną, koordynację, zdolności werbalne, muzyczne, wytrzymałość i kompetencje społeczne. Gra nie oferuje prostych wskazówek czy jedynie słusznej diagnozy, ale inspiruje do refleksji nad swoimi preferencjami i mocnymi oraz słabymi stronami. Tylko znajomość własnych potrzeb i zdolności pomaga człowiekowi znaleźć takie miejsce w świecie pracy, w którym będzie odnosił sukcesy, czuł się potrzebny i spełniony. Raport może być punktem wyjścia do rozmowy doradczej z doradcą zawodowym, pedagogiem szkolnym lub rodzicem. Gra jest bezpłatna. Powstała jako projekt współfinansowany przez Unię Europejską. Więcej informacji o grze Tajemnice Aeropolis dowiesz się na stronie http://talentgamedownload.pl/, którą stworzyli fani tego projektu.
Gra jest do pobrania na stronie Ośrodka Rozwoju Edukacji: https://doradztwo.ore.edu.pl/narzedzia-diagnostyczne-dla-doradcow-zawodowych/
Dodatkowe uwagi:
- Pobrana gry jest w formie pliku z rozszerzeniem .RAR i wymaga użycia oprogramowania do jej wypakowania.
- Do wykonania niektórych zadań w grze potrzebna jest myszka.
- Zadania do wykonania są krótkie, ale wymagają dobrej koncentracji uwagi. Dlatego warto być w dobrej kondycji psychofizycznej siadając do gry.
15.06.2020 Poradnik logopedy: praca rodzica z dzieckiem w domu- część 8
Jak pracować w domu z dzieckiem z afazją ?
O afazji dziecięcej mówimy, gdy dziecko pomimo braku upośledzenia umysłowego, zaburzeń natury psychologicznej i z prawidłowym słuchem nie wykształciło mowy w ogóle, bądź wykształciło ją w stopniu dalece odbiegającym od normy wiekowej. Istnieją dwa podtypy afazji dziecięcej, ruchowa i czuciowa. W przypadku afazji ruchowej dziecko ma problemy z budowaniem wypowiedzi, ma jednak zachowaną zdolność rozumienia mowy. Natomiast czuciowa afazja dziecięca powoduje zaburzenia zarówno w mówieniu jak i rozumieniu mowy, przeważają jednak zaburzenia rozumienia.
Przyczyny tego zaburzenia nadal nie są jednoznacznie stwierdzone, choć najczęściej przyjmuje się, że są one efektem uszkodzenia lub też niedokształcenia pewnych struktur mózgowych na skutek zaburzeń wrodzonych, urazów w okresie prenatalnym, urazów w okresie niemowlęcym i wczesnodziecięcym oraz powstają w wyniku przebytych chorób.
Objawy afazji dziecięcej:
- mowa nie rozwija się wcale bądź też rozwija się ze znacznym opóźnieniem,
- pomimo prawidłowego słuchu dzieci nie rozumieją znaczenia wypowiadanych do nich słów, przez co nie wykonują poleceń, nie są w stanie skupić się na czytanej bajce,
- zaburzenia te nie współistnieją z problemami natury emocjonalnej i upośledzeniem funkcji poznawczych,
- problemy z wypowiadaniem słów spontanicznie a także z ich powtarzaniem,
- zniekształcanie brzmienia słów,
- niemożność wypowiadania słów dłuższych, początkowo nawet dwusylabowych,
- łatwe zapominanie brzmienia już wcześniej utrwalonego słowa,
- dzielenie słów na sylaby dla ułatwienia sobie ich wypowiedzenia,
- artykulacja próbna- czyli ciche przygotowanie się przed właściwym użyciem słowa,
- ubogie słownictwo,
- ograniczanie się do jednowyrazowych wypowiedzi,
- poważne zaburzenia składni wypowiedzi dłuższych.
Terapia afazji dziecięcej
Należy zdać sobie sprawę, że postawienie prawidłowej i rzetelnej diagnozy afazji dziecięcej jest procesem długotrwałym i wymaga zazwyczaj kilku wizyt u specjalisty. Logopeda przeprowadzi ocenę mowy dziecka- zarówno umiejętności tworzenia wypowiedzi pod względem treściowym, językowym i fonetycznym, jak i rozumienia słyszanych komunikatów. Oceni budowę narządów mowy oraz umiejętność powtarzania. Będzie obserwował również zachowanie dziecka, jego sprawność motoryczną, rozpoznawanie dźwięków, orientację przestrzenną i lateralizację.
Terapia powinna być poprzedzona wnikliwą diagnozą i podjęta natychmiast po jej przeprowadzeniu. Proces terapeutyczny afazji dziecięcej musi obejmować swoim zasięgiem całe środowisko życia dziecka, a więc rodzinę, przedszkole lub szkołę.
Praca z dzieckiem w domu- przykładowe ćwiczenia
- Rymowanki – cele: nauka rozumienia i powtarzania, kończenie rozpoczętych zwrotów, doskonalenie relacji przestrzennych i orientacji w schemacie własnego ciała, ćwiczenie melodyjności wypowiedzi.
Zabawę rozpoczynamy od deklamacji rymowanki wraz z ilustracją ruchową jej treści.
Ręce w górę, ręce w bok. Mały przysiad, w górę skok. Następnie zachęcamy dziecko
do wspólnej zabawy i staramy się by powtarzało, dokańczało lub recytowało z nami.
- Zabawa „Gdzie jest miś?”- cele: ćwiczenie umiejętności określania położenia przedmiotów w najbliższej przestrzeni dziecka, utrwalenie umiejętności zadawania pytań.
Wspólnie z dzieckiem wybieramy zabawkę, której będziemy używać. Kładziemy zabawkę w wybranym przez nas miejscu i zadajemy pytanie „Gdzie jest miś?”. Zadaniem dziecka jest określenie miejsca. Następnie zamieniamy się rolami i prosimy dziecko, by to ono położyło zabawkę w wybranym przez siebie miejscu oraz zadało pytanie analogicznie do naszego. Zabawę można urozmaicić grając na punkty, które na końcu przeliczamy.
- Polecenia – cele : ćwiczenie rozumienia i umiejętności wykonywania poleceń.
Prosimy dziecko by uważnie słuchało i starało się zrobić wszystko według naszej instrukcji.
Np. Połóż książkę na krześle i przynieś mi kubek itp.
- Kolory – cele rozpoznawanie i nazywanie, kojarzenie koloru z określonymi desygnatami.
Rozkładamy przed dzieckiem kolorowe ilustracje i prosimy, by dokończyło za nas wypowiedź (początkowo może podawać ilustracje- będzie to wtedy ćwiczenie rozumienia).
Żółty jak… (banan), zielony jak… (trawa), czerwony jak...(serce), biały jak...(śnieg).
Inną formą ćwiczenia będzie pytanie typu „Co jest brązowe, białe, niebieskie?
I wykorzystanie do tego celu ilustracji konturowych lub pytanie: „Co jeszcze może być zielone, czerwone…? Obrazki można kolorować lub łączyć w pary.
- Zagadki – cele ćwiczenie rozumienia wypowiedzi oraz myślenia dedukcyjnego, doskonalenie umiejętności nazywania, wskazywania, powtarzania.
Zabawę rozpoczynamy od wybrania ilustracji np. zabawek i nazwania ich. Następnie opowiadamy o jednym z przedmiotów, wprowadzając dziecko w zabawę sformułowaniem
typu: „Zgadnij o czym opowiadam?”. Zadaniem dziecka jest wskazanie/nazwanie ilustracji lub przedmiotu. Dla starszych dzieci można wprowadzić napisy do odczytywania lub
dopasowywania. Dalszą formą zabawy może być usunięcie jednej lub kilku zabawek i zadanie pytania: „Czego brakuje?”
- Owoce czy ubrania – cele: ćwiczenie rozumienia, umiejętności nazywania i kategoryzacji.
Wprowadzamy dziecko do gry, rozkładając przed nim ilustracje szafy i koszyka (można dołożyć napisy), a następnie losując obrazek i przyporządkowując go do odpowiedniego
miejsca (skarpetki do szafy). Ćwiczenie można kontynuować budując wypowiedzi o ilustracjach: „Kiedy jest mi zimno wkładam...”
- Zdania obrazkowe – cele: doskonalenie umiejętności nazywania i wypowiadania nazw w kontekście.
Prosimy dziecko by dokończyło czytane przez nas zdania, nazywając przedmioty na ilustracjach. Możemy też zadawać pytania do przeczytanych zdań np. „Co rośnie obok
domu?” lub „Gdzie rośnie drzewo?”.
- Chodź opowiem ci bajeczkę – cele ćwiczenie umiejętności kończenia wypowiedzi, wprowadzanie słów w kontekście.
Opowiadając bajkę w pewnym momencie przerywamy i prosimy dziecko, by opowiadało dalej.
- Poszukiwanie rymów – cele: kształtowanie słuchu fonemowego, umiejętności powtarzania i kojarzenia przedmiotów na ilustracjach.
Rozkładamy przed dzieckiem ilustracje i nazywamy je, wyjaśniamy zasady gry: będziemy poszukiwać przedmiotów, których nazwy się rymują, czyli mają takie samo zakończenie np. lalka-pralka.
09.06.2020 Wskazówki dla rodziców dzieci leworęcznych
Kilkadziesiąt lat temu leworęczność dziecka była postrzegana negatywnie ale we współczesnym świecie ten trend uległ zmianie. Obecnie specjaliści nie zastanawiają się nad tym, jak zniechęcić dziecko do używania lewej ręki, ale nad tym, jak skutecznie wesprzeć leworęczne dziecko w jego rozwoju. Kiedy rodzice zauważą, że ich dziecko jest leworęczne czasem reagują dużym niepokojem. Dziecko leworęczne w żadnym wypadku nie jest gorsze od dziecka praworęcznego. Udowodniono bowiem, że leworęczność podobnie jak praworęczność jest naturalnym przejawem dominacji jednej z półkul mózgowych. Czynności prawej ręki znajdują się pod kontrolą lewej półkuli mózgu, natomiast prawa półkula kieruje czynnościami lewej półkuli.
Dominacja jednej ze stron ciała nazywana jest lateralizacją. Dotyczy ona parzystych narządów ruchu i organów zmysłu tj. ręka, noga, oko i ucho. Pierwsze przejawy dominacji stronnej ręki obserwujemy pod koniec pierwszego roku życia dziecka. Praworęczność pojawia się zazwyczaj w wieku 2-3 lat, natomiast leworęczność w wieku 3-4 lat. Lateralizacja rąk ustala się ostatecznie w pierwszym roku nauki w szkole, kiedy dziecko zaczyna pisać (6-7 lat). Do tego czasu należy pozwolić dziecku na samodzielne podejmowanie decyzji, którą ręką je, rysuje, buduje, wycina. Jednak zdarza się, że dziecko 5-6-letnie posługuje się naprzemiennie raz ręką lewą a raz prawą. W tym przypadku mówimy, że dziecko jest oburęczne. W tej sytuacji warto zwrócić się do specjalisty – psychologa bądź pedagoga, który ustali dominację stronną ciała dziecka czyli jego lateralizację.
Wyróżniamy następujące rodzaje lateralizacji:
- jednorodna – występuje wówczas, gdy wyraźnie dominuje jedna strona ciała nad drugą (np. lewe oko, lewa ręka i lewa noga),
- niejednorodna (skrzyżowana) – występuje wówczas, gdy nie można ustalić wyraźnej dominacji jednej strony nad drugą; dominują narządy po przeciwnych stronach (np. lewa ręka występuje razem prawym okiem i prawą nogą),
- nieustalona – występuje wówczas, gdy nie można ustalić dominacji żadnej ze stron (osoba posługuje się w jednakowym stopniu ręką prawą i lewą).
Lateralizacja lewostronna bywa najczęściej wrodzona i nie jest wadą a posługiwanie się przez dziecko lewą ręką nie powinno wywoływać obaw o nieprawidłowości rozwojowe.
Do trudności, z jakimi może spotkać się dziecko leworęczne na swojej drodze możemy zaliczyć:
- pismo lustrzane, czyli pisanie w zeszycie od prawej do lewej strony bądź odwracanie niektórych liter,
- przestawianie liter bądź zamienianie ich kolejności w wyrazie,
- niepoprawne ustawienie ręki i zeszytu (dziecko leworęczne pisząc zasłania sobie pisany tekst, nie może go kontrolować i często go rozmazuje),
- szybkie męczenie się ręki związane z nienaturalnym wygięciem nadgarstka,
- wolne tempo pisania,
- niski poziom graficzny liter,
- brak orientacji w schemacie własnego ciała oraz dezorientacja w przestrzeni (mylenie stron – prawej i lewej),
- trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania.
W postępowaniu z dzieckiem leworęcznym szczególnie ważne są:
- Pozycja przy pisaniu:
- dziecko powinno siedzieć przy biurku mając obie stopy oparte o podłogę i wyprostowane plecy,
- siedząc przy stoliku lub w ławce dziecko powinno mieć sąsiada po swojej prawej stronie (lewa ręka powinna mieć swobodę ruchów),
- Położenie zeszytu:
- zeszyt powinien być ułożony ukośnie a górny róg zeszytu skierowany ku górze w prawą stronę,
- dziecko powinno dowolnie regulować kąt nachylenia zeszytu,
- zeszyt powinien znajdować się na lewo od osi ciała dziecka.
- Sposób trzymania długopisu podczas pisania:
- dziecko powinno trzymać długopis w trzech palcach (między kciukiem, palcem wskazującym i środkowym),
- drugi koniec długopisu powinien być skierowany ku lewemu ramieniu,
- palce podczas pisania powinny znajdować się poniżej liniatury zeszytu.
Dziecko leworęczne w początkowym etapie nauki pisania powinno posługiwać się ołówkiem, ponieważ używanie długopisu może powodować rozmazywanie atramentu i zacieranie pisanych wyrazów. W późniejszej fazie warto wyposażyć dziecko w długopis dla leworęcznych posiadający ergonomiczny kształt. W sprzedaży dostępne są również inne przybory szkolne dostosowane dla potrzeb dzieci leworęcznych, np. nożyczki.
Zawsze należy pamiętać, że dziecko leworęczne w żadnym wypadku nie jest gorsze od dziecka praworęcznego, a posługiwanie się lewą ręką uważa się za rzecz zupełnie normalną.
Opracowanie: na podstawie materiałów źródłowych
