25.06.2020 Szkoła dla Rodziców – część IV
Zachęcanie do samodzielności
Jednym z ważnych celów wychowania dziecka jest pomóc dzieciom stać się niezależnymi ludźmi, którzy będą zdolni do samodzielnego życia. Ważne jest, aby rodzice traktowali swoje dziecko jako osobę jedyną w swoim rodzaju, z własnym temperamentem, uczuciami, pragnieniami, aspiracjami, marzeniami….Starajmy się pozwalać dzieciom na działanie według własnego uznania, na przezwyciężania własnych problemów, pozwólmy im uczyć się na własnych błędach i ponosić konsekwencji.
ABY ZACHĘCIĆ DZIECKO DO SAMODZIELNOŚCI
1.Pozwól dokonać wyboru
„Czy masz ochotę włożyć dzisiaj szare czy czerwone spodnie?”
„Czy chciałbyś pół szklanki soku czy też całą ?”
„Za pięć minut wychodzimy. Czy chcesz jeszcze raz zjechać czy pohuśtać się?”
Te możliwości wyboru dają dziecku korzystną sposobność podejmowania decyzji, wypowiadaniu własnych sądów. Nawet najmniejszy wybór stanowi dla dziecka zwiększoną możliwość rozszerzenia kontroli nad swoim życiem.
- Okaż szacunek dla dziecięcych zmagań
Dziecko siłuje się z otwarciem słoika…
„Otwarcie słoika może sprawiać trudność. Czasami pomaga gdy postuka się łyżką w wieczko”.
Dziecko próbuje zawiązać sznurowadła…
„Wiązanie sznurowadeł wymaga dużej zręczności palców”.
Dziecko odrabia lekcje…
„Dodawanie ułamków jest skomplikowane. Nie jest łatwo znaleźć wspólny mianownik”.
Kiedy dziecięce wysiłki są doceniane, BUDUJE ONO w sobie odwagę do samodzielnego pokonania przeszkód. Kiedy mówimy: „To nie jest łatwe” „To może być trudne” – dostarczamy mu mniej frustrujących doświadczeń, gdyż w razie niepowodzenia może mieć szansę pocieszenia się tym, że zadanie było ciężkie. Patrząc z punktu widzenia niedoświadczonego dziecka, zdajemy sobie sprawę, że zawsze kiedy zaczyna się robić coś nowego – jest to trudne. Unikajmy natomiast mówienia: „To może być trudne dla ciebie” bo dziecko może pomyśleć: „Dlaczego akurat dla mnie?”. Starajmy się zamiast wyręczania dziecka, udzielić mu użytecznych informacji:
„Zanim pociągniesz zamek błyskawiczny do góry, spróbuj raz jeszcze dokładnie docisnąć jego końcówkę. Czasem przynosi to skutek”.
- Nie zadawaj zbyt wielu pytań
Dziecko wraca ze szkoły…
„Cześć, cieszę się, że już jesteś…”
Dziecko wchodzi do domu…
„Witaj w domu!”
Zadawanie zbyt wielu pytań może być potraktowane jako wtargnięcie w życie osobiste… Dzieci będą mówiły same to, co chcą powiedzieć i o czym chcą. Dzieci stosują wiele defensywnych reakcji: „Nic”, „Nie wiem”, „Zostaw mnie w spokoju”. Jeśli przestaniemy „bombardować” dzieci pytaniami i zaczniemy z zainteresowaniem słuchać, co do nas mówią, staną się bardziej otwarte…
- Nie śpiesz się z dawaniem odpowiedzi
Dziecko-Rodzic-Rodzic „Tato, skąd się bierze deszcz”? „Deszcz jest spowodowany parowaniem, nagromadzeniem wilgoci”. „To interesujące pytanie. Jak myślisz”? Kiedy dzieci zadają pytania, należy dać im szansę, aby najpierw same znalazły odpowiedź. Rodzice często czują się zakłopotani pytaniami dzieci i gorączkowo szukają natychmiastowej odpowiedzi. Tymczasem taka presja nie jest potrzebna. Zwykle, kiedy dziecko zadaje pytanie, już wcześniej myślało nad odpowiedzią. Chce ono wykorzystać rodzica, aby móc później ocenić swoje myśli. Zawsze będzie dość czasu, aby dorosły dostarczył „poprawnej” odpowiedzi…. Lepiej zachęcić je do dalszych dociekań w rozwiązywaniu własnych problemów:
„Zastanów się nad tym.”
„Co o tym myślisz?”
„Zadałeś ważne pytanie.”
- Zachęć dziecko do korzystania z cudzych doświadczeń
„Moja rybka wygląda na chorą. Co powinienem zrobić?”
„Hmm…zastanawiam się czy właściciel sklepu zoologicznego coś ci doradzi?”
„Mamo, czy znalazłaś już dla mnie nauczyciela gry na gitarze?”
„Ciągle dopytuję się. Mam zamiar zapytać też w szkole. Może kogoś polecą.”
Chcemy, aby dzieci wiedziały, że nie są zupełnie od nas zależne. Świat poza domem – sklep zoologiczny, dentysta, szkoła, starsze dziecko – mogą pomóc przy rozwiązywaniu problemów. Pokażmy dziecku, że poza domem istnieje szersza społeczność gotowa udostępnić mu swoje cenne doświadczenia.
- Nie odbieraj nadziei
Dziecko- Rodzic-Rodzic
„Mamo, chcę zagrać główną rolę w szkolnym teatrze. Czy myślisz, że ją otrzymam?”
„A więc zamierzasz wystąpić w głównej roli. To dopiero będzie przygoda”.
„Może będę inżynierem, kiedy dorosnę.”
„A więc myślisz o karierze inżyniera?”
Zamiast przygotowywać dzieci na możliwość porażki, pozwól im na własne poszukiwania i doświadczenia. Próbując zabezpieczyć dzieci przed porażką, pozbawiamy je nadziei, dążeń, marzeń, urzeczywistnienia planów.
- Nie mów o dziecku w jego obecności
„W pierwszej klasie był nieszczęśliwy z powodu czytania, ale teraz już mu idzie lepiej.”
„Nie zwracaj na niego uwagi. On jest taki nieśmiały.”
Kiedy dzieci słyszą, że mówi się o nich w ten sposób, czują się jak przedmioty – własność swoich rodziców.
- Pozwól dziecku opowiadać samemu
Często kieruje się pytania do rodziców w obecności dziecka:
„Czy Jaś lubi chodzić do szkoły?”
„Czy lubi swoją małą siostrę?”
„Dlaczego nie bawi się nową zabawką?”
Prawdziwą oznaką szacunku dla autonomii dziecka jest powiedzenie dociekliwemu rozmówcy: „Jaś ci powie. On tylko zna odpowiedź”.
Główne źródło informacji - książka: „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać żeby dzieci do nas mówiły” Adele Faber i Elaine Mazlish.
23.06.2020 DZIEŃ OJCA
W Dniu Ojca składamy serdeczne życzenia wszystkim TATUSIOM!
Wielu radosnych chwil z dziećmi !
Dużo zdrowia!
Spełnienia marzeń!
I satysfakcji z realizacji swoich pasji!
Pracownicy Poradni Psychologiczno Pedagogicznej w Pasłęku
24.06.2020 SKĄD BIORĘ SIŁY – PRZEMYŚLENIA W DOBIE KORONAWIRUSA
W odpowiedzi na zaproszenie do dzielenia się swoimi emocjami oraz pomysłami na radzenie sobie w trudnych sytuacjach otrzymaliśmy kolejny osobisty materiał od nauczycielki jednej z pasłęckich szkół.
Zapraszamy do lektury.
„ W czasie wakacji planowałam wraz z koleżankami Asią, Grażynką i Gosią pojechać do Hiszpanii, aby pójść Drogą Św.Jakuba. Mamy kupiony bilet na 11 lipca 2020. Swoją pielgrzymkę miałyśmy rozpocząć w Porto.To byłaby już w moim życiu druga taka droga pielgrzymowania. Pierwsza miała miejsce w lipcu 2017r. Przeszłam wówczas szlakiem Camino del Norte 334 km w 12 dni. Swój ówczesny szlak rozpoczęłam w Gijon. Punktem docelowym, jak zawsze, miało być Santiago de Compostela- miejsce pochówku Świętego Apostoła Jakuba- miejsce, które przywołuje do siebie miliony pielgrzymów z całego świata, spragnionych za jego pośrednictwem spotkania z Panem Bogiem. Miałam spakowany plecak na 14 dni, a w nim najpotrzebniejsze rzeczy do higieny osobistej, ubrania na zmianę, apteczkę, coś do picia. Noclegi były w domach pielgrzyma Albertach. Czekały w nich na pielgrzymujących, w tym i na mnie, ogólnodostępne sale i piętrowe łóżka (na samą myśl o spaniu na górze przejmuje mnie dreszcz). Nad ranem, około godziny 4.00 wychodziłam samotnie na kolejny etap drogi. Tak, tą pielgrzymkę przeżywa się w pojedynkę, inaczej niż większość pielgrzymek, w których ludzie idą w grupie, czasem bardzo licznej. Ten czas samotnej wyprawy do świętego miejsca był dla mnie czasem osobistego przeżywania bliskości Boga i Jego miłości, która jest bardzo ważna w moim życiu, był dla mnie podróżą w głąb siebie.
Nagle, można powiedzieć w jednej chwili, świat stanął na głowie. Przyszedł czas wielkiego zagrożenia pandemią Coronavirusa. Obudziliśmy się wszyscy w nowej rzeczywistości. Trzeba było zmienić swoje życie, podporządkować się ograniczeniom w kontaktach z ludźmi, przemieszczaniu się. Musiałam też zmienić swoje plany związane z podróżą do Santiago de Compostela. Ale jak mówi mądre przysłowie ”Człowiek planuje - Pan Bóg kieruje”.
Okazało się, że czas kwarantanny, to taka moja nietypowa pielgrzymka do Boga poprzez codzienne troski, obowiązki, zadania, zauważanie potrzeb innych wokół siebie. Nowa rzeczywistość zmusiła mnie, by w nawale nauczycielskiej szkolnej pracy wygospodarować czas na bycie ze swoją rodziną. Bo mimo, że przebywamy pod jednym dachem, obok siebie, to często zmuszeni jesteśmy więcej czasu poświęcać za pośrednictwem Internetu pracy, nauce i związanym z nimi obowiązkom.
Myślę, że jak większość ludzi kwarantanna wywołała we mnie swego rodzaju zatrzymanie. Więcej uwagi zwracam w życiu na to, co naprawdę ważne, chociaż i tak miałam zawsze jasno określone priorytety, to teraz są jakby wyraźniejsze. Stałam się też baczniejszym obserwatorem życia moich uczniów, którzy w tej niezwykle trudnej dla nich sytuacji potrzebują nie tylko przekazywania wiedzy i ćwiczenia umiejętności szkolnych, ale przede wszystkim wsparcia, dobrego słowa, pocieszenia”. Iwona
Pani Iwono,
bardzo dziękujemy za tak osobiste przemyślenia. Życzymy udanej kolejnej drogi do Santiago de Compostela.
Udanego wypoczynku wakacyjnego życzą
Pracownicy Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Pasłęku
19.06.2020 Krajobraz zatrzymany w kadrze
W ramach współpracy Poradni ze środowiskiem lokalnym prezentujemy dzisiaj zbiór zdjęć wykonanych przez Panią o pseudonimie Słoneczko.
Wszystkie prace przedstawiają pola znajdujące się nieopodal Pasłęka. Czas, który zatrzymano w kadrze to czas kwitnienia rzepaku. Efekt wspaniały. Wprost wymusza na widzu chwilę refleksji i zadumy. Jednocześnie pokazuje, że to cenne i piękne znajduje się blisko nas. Musimy tylko zatrzymać się i rozejrzeć wokół.
Autorce gratulujemy wrażliwości. Życzymy wielu inspirujących krajobrazów, ciekawych pomysłów na ich utrwalanie. Prosimy o dzielenie się swoimi pracami.
Pracownicy Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Pasłęku.
