14.07.2020 Podsumowanie Konkursu Plastycznego „ JESTEM BOHATEREM CZASU WALKI Z KORONAWIRUSEM”
W dniu 06. 07. 2020r. w siedzibie Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Pasłęku przy ulicy Bankowej 2/2 pracowała KOMISJA KONKURSOWA.
Członkowie Komisji długo obradowali nad wyłonieniem nagrodzonych prac.
Przypominamy, że organizatorami konkursu była Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Pasłęku we współpracy ze Starostwem Powiatowym w Elblągu. Patronat nad Konkursem objął Starosta Elbląski, Pan Maciej Romanowski. Poprzez realizację Konkursu osiągnięto zakładane cele:
- Zwrócenie uwagi dzieci i młodzieży oraz rodziców na świat uczuć i emocji przeżywanych w czasie pandemii.
- Poszerzanie świadomości dzieci i młodzieży w obszarze zagrożeń cywilizacyjnych wpływających na funkcjonowanie emocjonalno – społeczne człowieka.
- Zainteresowanie dzieci i młodzieży wyrażaniem emocji poprzez aktywność plastyczną.
Uczestnikami konkursu były dzieci i młodzież z terenu Powiatu Elbląskiego oraz nasi sympatycy z różnych zakątków kraju i świata.
Podczas obrad Komisja Konkursowa oceniała prace przyjmując następujące kryteria:
- zgodność tematu pracy z tematyką konkursu,
- pomysłowość i kreatywność,
- formę estetyczną pracy.
Ogółem wpłynęły prace 65 autorów. Wszystkie prace były zgodne z tematyką konkursu. Dzieci i młodzież wykazała się kreatywnością i ciekawym podejściem do tematu.
Po wnikliwej analizie prac i burzliwych obradach postanowiono nagrodzić i wyróżnić prace następujących dzieci i uczniów.
Lista nagrodzonych i wyróżnionych:
- dzieci w wieku przedszkolnym ( I kategoria)
I miejsce - Alan Grzmociński – Przedszkole nr 2 w Pasłęku
II miejsce – Mateusz Romanek – Przedszkole w Młynarach
III miejsce – Krzysztof Maciura – Świetlica Środowiskowa Fantazja w Drulitach
Wyróznienia;
Amelia Buska, Agata Smołko, Franciszek Żachowski, Natalia Romanek, Julia Puplewicz, Nadia Królikiewicz, Anna Osińska, Alicja Jadzińska, Adam Cholewiński, Nadia Kowalczyk
- uczniowie:
- klas I-III szkół podstawowych ( II kategoria)
I miejsce – Nikola Głuszyk klasa II, Szkoła Podstawowa w Rogajnach
II miejsce – Jakub Gajcy klasa I „b”, Szkoła Podstawowa Nr 2 w Pasłęku
III miejsce – Krzysztof Tomasz Konopelski klasa II „a”, Szkoła Podstawowa w Młynarach
Wyróżnienia:
Lena Kowalska, Krystian Kowalewski, Zuzanna Dąbrowska, Oliwia Domańska, Zofia Dolińska, Aleksandra Drewnowska, Nina Dorożyńska, Lena Zając, Filip Gredka.
- klas IV-VI szkół podstawowych (III kategoria)
I miejsce – Lena Kowalczyk klasa IV „b”, Szkoła Podstawowa Nr 2 w Pasłęku
II miejsce – Katarzyna Hebel klasa VI, Szkoła Podstawowa Nr 2 w Pasłęku
III miejsce – Milena Wąsiewska – klasa V, Świetlica Środowiskowa Fantazja w Drulitach,
Wyróżnienia:
Adam Wiktor Bucholc, Joanna Statek, Krzysztof Balewski, Sebastian Jóźko, Marcin Stempel, Agata Urban, Kinga Sikora, Katarzyna Lau, Weronika Szymańska, Patrycja Jarmołowicz
- klas VII – VIII szkół podstawowych ( IV kategoria)
Wyróżnienie otrzymuje Paulina Jóźko - klasa VIII Świetlica Środowiskowa Fantazja w Drulitach
- szkól ponadpodstawowych (V kategoria)
Wyróżnienie otrzymuje Aleksandra Kreczmer – klasa I Technikum Reklamy w Zespole Szkół w Pasłęku
- nasi sympatycy z różnych zakątków kraju i świata ( VI kategoria)
Wyróżnienie otrzymuje
Alicja Malarczyk – lat 9, Marist Catolic School Auckland New Zeland
- nagroda specjalna
Biorąc pod uwagę szczególny wkład pracy, pomysł i formę estetyczną oraz zaangażowanie uczniów i wychowawcy klasy postanowiono przyznać nagrodę specjalną, którą otrzymują uczniowie klasy VI „d” ze Szkoły Podstawowej Nr 3 w Pasłęku:
Milena Jeziorska, Adam Łopacki, Kalina Piskorz, Amelia Pajka, Kinga Jankiewicz, Amelia Markiewicz, Maria Wołosz, Jakub Karol Radykield, Milena Kwapisz, Kaja Kozłowska, Oliwia Jarzyńska, Paweł Pietera, Hubert Iwanicki, Maksymilian Oszczakiewicz, Aleksandra Tuniewicz, Szymon Jadusiński, Łukasz Jacheć, Karolina Ławrynowicz, Mateusz Niemczyk, Kinga Wieczorek, Weronika Kuchta, Magdalena Pietrucha Oliwia Wiśniewska, Karol Jundziłł
Koordynator pracy uczniów – wychowawca klasy, Pani Iwona Kamińska
We wszystkich kategoriach konkursowych przyznane zostały nagrody i wyróżnienia. Ponadto wszyscy uczestnicy Konkursu otrzymają dyplomy. Nagrody i wyróżnienia ufunduje Starosta Elbląski. Planowane jest ich przesłanie na podane przez rodziców adresy. Nagrodzone prace zostaną wystawione do końca września 2020r. w holu Starostwa Powiatowego w Elblągu, później będzie można je obejrzeć w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Pasłęku.
Gratulujemy nagrodzonym i wyróżnionym.
Wszystkim uczestnikom dziękujemy za zaangażowanie, ciekawe pomysły i pracę twórczą.
Rodzicom i wychowawcom również gratulujemy, dziękujemy za wspieranie aktywności twórczej swoich dzieci.
Wszystkim życzymy udanych i zdrowych wakacji.
29.06.2020 Poradnik logopedy: praca rodzica z dzieckiem w domu - część 9
Niedosłuch a rozwój mowy. Niedosłuch coraz częstszym problemem dzieci. Jak go rozpoznać?
Początkowo dziecko komunikuje się z otoczeniem za pomocą krzyku, potem zaczyna głużyć, gaworzyć, a następnie wypowiada pierwsze wyrazy i buduje proste zdania. Rozwój mowy dziecka trwa kilka lat, a jego przebieg zależny jest m.in. od czynności mózgu, sprawności narządów mowy oraz narządu słuchu. Dziecko, które niedosłyszy ma również problem z nauką mówienia.
Z badań Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu w Kajetanach pod Warszawą wynika, że coraz większa liczba polskich dzieci boryka się z niedosłuchem. Obecnie około 20 proc. dzieci i młodzieży w Polsce ma problemy ze słuchem. Według statystyk nawet dwa na 1000 noworodków rodzi się z tym zaburzeniem.
Dziecko uczy się mówić poprzez naśladowanie otoczenia. Sprawny narząd słuchu warunkuje słyszenie i rozumienie innych ludzi. Niedosłuch zaburza poprawny rozwój umiejętności językowych u dzieci. Odpowiednio wczesne wykrycie tego problemu daje dziecku szansę na uniknięcie kłopotów z nauką i na prawidłowe funkcjonowanie. Leczenie i odpowiednia terapia powinno zostać wprowadzone w pierwszych sześciu miesiącach życia, wtedy możliwy staje się właściwy rozwój zarówno słuchu, jak i mowy.
Niedosłuch może pojawić się z czasem, dlatego też tak istotne jest, by rodzice uważnie obserwowali reakcje dziecka na głos. Przyczyną problemów ze słyszeniem mogą być zaniedbane infekcje górnych dróg oddechowych, nieleczone zmiany pozapalne, przerośnięty migdałek, który uciska torebki słuchowe, choroby wirusowe (różyczka, ospa wietrzna, świnka), a nawet głośne słuchanie muzyki. Mowa u dzieci z wadą słuchu rozwija się według tych samych etapów, co u dzieci bez zaburzeń, jednak proces ten jest zakłócony. Im wcześniej doszło do uszkodzenia słuchu, tym dziecko posiada mniej doświadczeń słuchowych, a co za tym idzie trudniejsza staje się rehabilitacja. Charakterystycznym objawem niedosłuchu u dzieci do piątego miesiąca życia jest między innymi brak gaworzenia, co ogranicza dalszy rozwój mowy.
Dzieci z uszkodzonym słuchem nie reagują na głośne dźwięki, zazwyczaj są ciche, spokojne i nie płaczą. Starsze dzieci, które niedosłyszą proszą o powtarzanie wypowiedzi, nie odpowiadają na zadawane pytania, mówią przez nos lub zbyt głośno. Zasób ich słownictwa jest ograniczony, wypowiedzi proste, mało komunikatywne, niepoprawne, a wymowa niewyraźna. Zaburzenia słuchu negatywnie wpływają także na zachowanie dziecka i jego ogólny rozwój. Niedosłuch powoduje problemy z koncentracją, adaptacją do środowiska, komunikowaniem się i przyswajaniem wiedzy.
Jedynie wczesne wykrycie wady słuchu i szybkie podjęcie odpowiednich działań może umożliwić dziecku pełną samodzielność i zdobycie umiejętności językowych adekwatnych do jego wieku. Jeśli natomiast zignorujemy problem i nie wdrożymy działań w pierwszych sześciu miesiącach życia dziecka nie będzie ono miało szans na poprawny rozwój mowy, a co za tym idzie rozwój intelektualny, emocjonalny i społeczny. Zastosowanie dobrze dobranych protez słuchowych (aparat słuchowy, implant ślimakowy) nie wystarczy, by mowa dziecka rozwijała się w prawidłowy sposób. W przypadku niedosłuchu konieczna jest terapia prowadzona przez logopedę i surdologopedę, która pozwoli rozwinąć sprawności językowe i skorygować dźwięki, które dziecko zniekształca. Jeśli wada słuchu jest bardzo duża musimy dodatkowo nauczyć malucha nie tylko słyszenia i rozumienia mowy, ale także zachęcić go do komunikowania się z otoczeniem w inny sposób. Surdologopeda uczy dziecko mówić, rozumieć słowa, wyrażenia, zdania U większych dzieci stymuluje także rozwój czytania i pisania.
Rehabilitacja musi być wsparta przez działania rodziców. Konieczne są codzienne ćwiczenia w domu, zapewnienie dziecku komfortu emocjonalnego i sprzyjającej atmosfery rodzinnej. Wczesna diagnoza, wykorzystanie protezy słuchu i terapia daje dziecku realne szanse na poprawne przyswojenie mowy, rozwój intelektualny, a także integrację ze środowiskiem.
Opracowanie: na podstawie materiałów źródłowych
08.07.2020 Depresja – fakty i mity
Słowo depresja pojawia się ostatnio często w przestrzeni publicznej. Narosło wokół niej sporo mitów, niedomówień, niejasności. Warto zatem przyjrzeć się temu pojęciu. Najważniejsze jest podkreślenie, że depresja to choroba. I mogą na nią chorować osoby w każdym wieku – także dzieci i młodzież. Zwykły smutek to nie jest depresja. Ludzie bywają smutni i jest to zwyczajna emocja, informująca o naszej relacji z rzeczywistością, o poczuciu braku, niezaspokojonej potrzebie itp. Depresja zaś – należy to szczególnie podkreślić – jest chorobą.
Objawy depresji:
- obniżenie nastroju – poczucie, że życie straciło swój blask, trudne do pokonania przygnębienie;
- drażliwość – częsta u dzieci i nastolatków;
- obniżenie napędu – ogólne spowolnienie: człowiek wolniej myśli, wolniej mówi, wolniej reaguje na różne sytuacje, brakuje mu energii, jest nadmiernie zmęczony;
- problemy ze snem i apetytem;
- zaburzenia poznawcze – trudności w koncentracji uwagi, trudności w zapamiętywaniu i przypominaniu;
- wzrost krytycyzmu;
- poczucie winy;
- poczucie beznadziei, bezradności, braku wpływu;
- myśli o śmierci, myśli samobójcze.
Jeśli powyższe objawy występują 2 tygodnie i dłużej, konieczna jest konsultacja u specjalisty – lekarza psychiatry lub psychologa. Depresji nie wolno lekceważyć, bo może ona prowadzić do prób samobójczych.
Jaka postawa rodzica jest najbardziej wspierająca dla dziecka chorego na depresję?
- Uznanie, że jest to choroba, a nie złe zachowanie.
- Akceptacja faktu, że dziecko nie ma wpływu na swój nastrój, jest on wynikiem choroby – zatem nie ma możliwości, by „wziąć się w garść” i przestać czuć przygnębienie lub rozdrażnienie (dziecko nie kontroluje tego).
- Zainteresowanie życiem osoby chorującej – ale bez nadmiernego narzucania się, raczej życzliwy, otwarty kontakt (tu przydatne mogą być informacje zawarte we wcześniejszym artykule zamieszczonym na naszej stronie pt. „Jak rozmawiać z dzieckiem?”)
- Pamiętanie o tym, że gorsze wyniki w nauce nie są rezultatem lenistwa dziecka, a wiążą się z depresją (jeden z objawów tej choroby to pogorszenie koncentracji oraz pamięci).
- Chwalenie za każdy, drobny sukces.
- Bycie przy dziecku – z uwagą i troską (warto zwyczajnie zapytać osobę chorą: „czego ode mnie potrzebujesz? jak mogę ci pomóc”; nie należy się przy tym zrażać, jeśli w odpowiedzi usłyszymy: „nie wiem”; w takiej sytuacji warto dodać: „pamiętaj, że tu jestem”).
Wsparcie rodziców/opiekunów ma bardzo istotne znaczenie dla procesu zdrowienia
dziecka, dlatego warto skorzystać z powyższych wskazówek. Ważne jest również, by pamiętać, iż wakacje nie są czasem, w którym nie zdarzają się zachorowania na depresję. Dobra więź z dzieckiem może pozwolić rodzicom zauważyć wczesne symptomy choroby – a co za tym idzie, szybko zareagować i skontaktować się ze specjalistą. Poniżej znajduje się lista przydatnych adresów kontaktowych, w których można znaleźć pomoc w sytuacji trudnej lub problemowej:
Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Pasłęku
ul. Bankowa 2/2, 14 – 400 Pasłęk
tel. 55 248 24 32
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców i nauczycieli
tel. 800 080 222 działa całodobowo
Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży
tel. 116 111 działa od 12.00 do 02.00
Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka
800 12 12 12 działa od 08.15 do 20.00
Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci
800 100 100 poniedziałek – piątek 12.00 – 15.00
NZOZ Poradnia Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży KARAN w Elblągu
(do 18 roku życia)
tel. 885 496 949 poniedziałek – piątek 09.00 – 18.00
55 649 69 49 poniedziałek – piątek 09.00 – 18.00
25.06.2020 Szkoła dla Rodziców – część IV
Zachęcanie do samodzielności
Jednym z ważnych celów wychowania dziecka jest pomóc dzieciom stać się niezależnymi ludźmi, którzy będą zdolni do samodzielnego życia. Ważne jest, aby rodzice traktowali swoje dziecko jako osobę jedyną w swoim rodzaju, z własnym temperamentem, uczuciami, pragnieniami, aspiracjami, marzeniami….Starajmy się pozwalać dzieciom na działanie według własnego uznania, na przezwyciężania własnych problemów, pozwólmy im uczyć się na własnych błędach i ponosić konsekwencji.
ABY ZACHĘCIĆ DZIECKO DO SAMODZIELNOŚCI
1.Pozwól dokonać wyboru
„Czy masz ochotę włożyć dzisiaj szare czy czerwone spodnie?”
„Czy chciałbyś pół szklanki soku czy też całą ?”
„Za pięć minut wychodzimy. Czy chcesz jeszcze raz zjechać czy pohuśtać się?”
Te możliwości wyboru dają dziecku korzystną sposobność podejmowania decyzji, wypowiadaniu własnych sądów. Nawet najmniejszy wybór stanowi dla dziecka zwiększoną możliwość rozszerzenia kontroli nad swoim życiem.
- Okaż szacunek dla dziecięcych zmagań
Dziecko siłuje się z otwarciem słoika…
„Otwarcie słoika może sprawiać trudność. Czasami pomaga gdy postuka się łyżką w wieczko”.
Dziecko próbuje zawiązać sznurowadła…
„Wiązanie sznurowadeł wymaga dużej zręczności palców”.
Dziecko odrabia lekcje…
„Dodawanie ułamków jest skomplikowane. Nie jest łatwo znaleźć wspólny mianownik”.
Kiedy dziecięce wysiłki są doceniane, BUDUJE ONO w sobie odwagę do samodzielnego pokonania przeszkód. Kiedy mówimy: „To nie jest łatwe” „To może być trudne” – dostarczamy mu mniej frustrujących doświadczeń, gdyż w razie niepowodzenia może mieć szansę pocieszenia się tym, że zadanie było ciężkie. Patrząc z punktu widzenia niedoświadczonego dziecka, zdajemy sobie sprawę, że zawsze kiedy zaczyna się robić coś nowego – jest to trudne. Unikajmy natomiast mówienia: „To może być trudne dla ciebie” bo dziecko może pomyśleć: „Dlaczego akurat dla mnie?”. Starajmy się zamiast wyręczania dziecka, udzielić mu użytecznych informacji:
„Zanim pociągniesz zamek błyskawiczny do góry, spróbuj raz jeszcze dokładnie docisnąć jego końcówkę. Czasem przynosi to skutek”.
- Nie zadawaj zbyt wielu pytań
Dziecko wraca ze szkoły…
„Cześć, cieszę się, że już jesteś…”
Dziecko wchodzi do domu…
„Witaj w domu!”
Zadawanie zbyt wielu pytań może być potraktowane jako wtargnięcie w życie osobiste… Dzieci będą mówiły same to, co chcą powiedzieć i o czym chcą. Dzieci stosują wiele defensywnych reakcji: „Nic”, „Nie wiem”, „Zostaw mnie w spokoju”. Jeśli przestaniemy „bombardować” dzieci pytaniami i zaczniemy z zainteresowaniem słuchać, co do nas mówią, staną się bardziej otwarte…
- Nie śpiesz się z dawaniem odpowiedzi
Dziecko-Rodzic-Rodzic „Tato, skąd się bierze deszcz”? „Deszcz jest spowodowany parowaniem, nagromadzeniem wilgoci”. „To interesujące pytanie. Jak myślisz”? Kiedy dzieci zadają pytania, należy dać im szansę, aby najpierw same znalazły odpowiedź. Rodzice często czują się zakłopotani pytaniami dzieci i gorączkowo szukają natychmiastowej odpowiedzi. Tymczasem taka presja nie jest potrzebna. Zwykle, kiedy dziecko zadaje pytanie, już wcześniej myślało nad odpowiedzią. Chce ono wykorzystać rodzica, aby móc później ocenić swoje myśli. Zawsze będzie dość czasu, aby dorosły dostarczył „poprawnej” odpowiedzi…. Lepiej zachęcić je do dalszych dociekań w rozwiązywaniu własnych problemów:
„Zastanów się nad tym.”
„Co o tym myślisz?”
„Zadałeś ważne pytanie.”
- Zachęć dziecko do korzystania z cudzych doświadczeń
„Moja rybka wygląda na chorą. Co powinienem zrobić?”
„Hmm…zastanawiam się czy właściciel sklepu zoologicznego coś ci doradzi?”
„Mamo, czy znalazłaś już dla mnie nauczyciela gry na gitarze?”
„Ciągle dopytuję się. Mam zamiar zapytać też w szkole. Może kogoś polecą.”
Chcemy, aby dzieci wiedziały, że nie są zupełnie od nas zależne. Świat poza domem – sklep zoologiczny, dentysta, szkoła, starsze dziecko – mogą pomóc przy rozwiązywaniu problemów. Pokażmy dziecku, że poza domem istnieje szersza społeczność gotowa udostępnić mu swoje cenne doświadczenia.
- Nie odbieraj nadziei
Dziecko- Rodzic-Rodzic
„Mamo, chcę zagrać główną rolę w szkolnym teatrze. Czy myślisz, że ją otrzymam?”
„A więc zamierzasz wystąpić w głównej roli. To dopiero będzie przygoda”.
„Może będę inżynierem, kiedy dorosnę.”
„A więc myślisz o karierze inżyniera?”
Zamiast przygotowywać dzieci na możliwość porażki, pozwól im na własne poszukiwania i doświadczenia. Próbując zabezpieczyć dzieci przed porażką, pozbawiamy je nadziei, dążeń, marzeń, urzeczywistnienia planów.
- Nie mów o dziecku w jego obecności
„W pierwszej klasie był nieszczęśliwy z powodu czytania, ale teraz już mu idzie lepiej.”
„Nie zwracaj na niego uwagi. On jest taki nieśmiały.”
Kiedy dzieci słyszą, że mówi się o nich w ten sposób, czują się jak przedmioty – własność swoich rodziców.
- Pozwól dziecku opowiadać samemu
Często kieruje się pytania do rodziców w obecności dziecka:
„Czy Jaś lubi chodzić do szkoły?”
„Czy lubi swoją małą siostrę?”
„Dlaczego nie bawi się nową zabawką?”
Prawdziwą oznaką szacunku dla autonomii dziecka jest powiedzenie dociekliwemu rozmówcy: „Jaś ci powie. On tylko zna odpowiedź”.
Główne źródło informacji - książka: „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać żeby dzieci do nas mówiły” Adele Faber i Elaine Mazlish.
